Genieten van de dingen die wel gaan
Een autobiografisch interview met Sielke
Als je naar Sielke kijkt, dan zie je dat 'ik' vele 'ikken' is. Er is een intelligente ik: ze volgt humane wetenschappen en haalt goede resultaten. Er is een creatieve ik: ze heeft talent als zangeres, danseres en schrijfster. En er is een bescheiden ik: ze krijgt niet graag complimenten. Soms is ze heel emotioneel, soms de rust zelve. Soms is ze een spontaan en lichtvoetig meisje, soms een levenswijze jonge vrouw. Dat laatste heeft misschien te maken met het noodlot dat haar mama en haar heeft getroffen: de ziekte van haar mama…
Sielke, wat is jouw vroegste herinnering?
Mijn tweede verjaardag. Mijn zus was op mijn feestje. We hebben taart gegeten en samen gespeeld. Dat is één van de laatste momenten die ik samen met mijn zus heb gehad. Ik heb haar tien jaar lang niet gezien. En dat is nu alweer twee jaar geleden.
Mijn zus is zes jaar ouder dan mij. Ze is eigenlijk een halfzus. Mijn vader en mijn moeder zijn kort na mijn geboorte uit elkaar gegaan. Ik ben bij mijn mama gebleven. Mijn zus kwam regelmatig op bezoek. We gingen vaak samen in bad. We kwamen goed overeen, maar ik weet natuurlijk niet echt hoe ze was. Daarna verhuisde ze naar Nederland. Sinds ze twee jaar geleden op bezoek kwam, stuur ik haar af en toe een bericht.
Ik ben een beetje zoals mijn zus. Ze is spontaan en rechtuit. Ze zegt waar het op staat. Dat doe ik ook. Tijdens de groepsgesprekken in Stappen bijvoorbeeld. Mensen zijn het niet gewoon dat iemand zegt wat hij of zij denkt, maar van mij aanvaarden ze het meestal wel. Ik kan er niet tegen als mensen niet oprecht zijn. Als mensen achter de rug slecht over iemand spreken en tegen elkaar doen alsof ze de beste vrienden zijn.
Wat is de mooiste gebeurtenis in je leven tot nu toe?
Dat ik gezongen heb voor Sean Dhondt! Dat was op een JIM-event, een jaar of twee geleden. Ik was er met vrienden en zij daagden mij uit: 'Wedden dat je niet durft zingen voor Sean Dhondt!' Dat haat ik, want als iemand tegen mij zegt dat ik iets niet durf, dan moet ik het gewoon doen. Dus ik ernaartoe: 'Hey Sean, mag ik zingen voor u?' Hij wilde eerst naar buiten gaan om mij beter te kunnen horen en ik heb voor hem gezongen. 'Little things' van One Direction. Hij vond het mooi!
Zingen is belangrijk voor mij en ergens droom ik er wel van om daar iets mee te kunnen doen, maar de kans dat je iets bereikt is zo klein… Daar heb je veel geluk bij nodig. Ik ga sowieso wel blijven zingen. Het plezier van het zingen zit voor mij vooral in het uiten van mijn gevoelens. Ik probeer het gevoel dat in het liedje zit op te roepen en dat lucht op. Als ik een gevoel oproep, denk ik meestal ook aan een situatie in mijn leven. 'Loose ends' uit de musical 'The witches of Eastwick' bijvoorbeeld: dat gaat over je vader niet kennen. Eén van de heksen, die haar vader niet heeft gekend, zegt tegen een meisje, dat haar vader niet heeft gekend: 'I never knew my father, but angel, I knew yours'. Enerzijds is ze boos, anderzijds zegt ze dat je de momenten dat je hem wel hebt gekend moet koesteren. Dat herken ik wel. Net als 'To make you feel my love'. Het verdriet in dat liedje doet mij altijd denken aan de situatie thuis.
De liefde voor muziek heb ik van mijn mama. Zij zong vroeger ook. Ze heeft zelfs een wedstrijd gewonnen. Ik heb haar nooit zo horen zingen, of ten minste: ik herinner het mij niet meer. Toen ik zes jaar was, geraakte ze haar stem kwijt en daarna is ze ziek geworden. Ze zingt nog altijd, maar haar stem is niet meer zoals ze vroeger was. Ik weet nog dat we vroeger veel zongen in de auto. Alle liedjes van Marco Borsato! Ik wilde ook zingen en dat vond mijn moeder geweldig. En nu is ze nog altijd mijn grootste fan: ze kan niet naar mijn optredens komen kijken, maar ze wil wel altijd de filmpjes zien.
Wat is ergste dat je ooit is overkomen?
Mijn mama die ziek is geworden. Eerst waren er de twee jaren dat ze geen stem had en dat we alleen maar floten en fluisterden. Als we ergens waren, in een winkel of zo, dan floten we zodat we wisten waar de andere was, en verder fluisterden we. Ik vond dat niet vreemd, het was gewoon de beste oplossing. Het rare was: zingen ging ook nog. Alleen praten lukte niet. Na die twee jaar werd de ziekte erger en begon ze spastisch te worden.
Wat helpt jullie om met die ziekte om te gaan?
Doorleven. Je niet laten tegenhouden door de ziekte. Genieten van de dingen die wel nog gaan. Zoals samen naar onze favoriete televisieseries kijken. Wij zouden zo goed zijn in 'De mol'! En soms zingen we samen.
Het meest waardevolle dat mijn mama mij heeft bijgebracht is: sterk zijn. Dat lukt mij de laatste tijd beter. Ik heb lang een masker opgehad om mijn verdriet te verbergen. Toen was er een druppel die de emmer deed overlopen en werd ik een huilbaby. De tranen bleven maar komen. Nu huil ik nog soms, maar het lukt me veel beter om mijn gevoelens in evenwicht te houden. Gewoon omdat er tijd is overgegaan. Door af en toe te denken: 'Het kan erger.' En door erover te praten.
Ik kan heel open zijn tegen mensen, als zij ook een beetje open zijn tegenover mij. Dat is wat ik soms mis bij begeleiders. Jongeren die in de bijzondere jeugdzorg zitten, zijn verplicht om over hun gevoelens te praten. Alles wat ze zeggen wordt opgeschreven in een verslag dat aan de jeugdrechter wordt bezorgd. Heel hun leven ligt op tafel. Dan is het leuk als er iemand is die gewoon menselijk doet tegen jou en ook al eens iets over zichzelf vertelt.
Wat hoop je dat er nog gaat gebeuren in
jouw leven?
Ik hoop op een mooie toekomst. Werk. Een gezin. Een huis. Twaalfduizend huisdieren. Vriendinnen waarmee ik kan praten en die mij kunnen doen lachen met hun stommiteiten. Ik vind gezelligheid heel belangrijk. Mensen moeten zich thuis kunnen voelen. Zoals bij mijn mama: als ik er binnenkom, voel ik meteen de gezellige sfeer. Omdat het vertrouwd voelt. Warm. Het huis waar ik later ga wonen moet ook zo zijn. Ik kijk er naar uit om alleen te gaan wonen. Minder mensen die zich bemoeien met mijn leven. Meer privacy. Eindelijk een leven hebben waarover ik zelf kan beslissen.
Interview: Danny Keuppens
