RIVIEREN KEREN NOOIT TERUG
Het is de titel van een boek van Joke Hermsen over liefde en verlies, maar ook een dichtregel van Gerrit Kouwenaar. Ik ben dus niet origineel, maar het spreekt mij wel aan, dat beeld van een rivier.
Het is een erg toepasselijk beeld voor een ieder van ons als mens maar ook voor een organisatie als Stappen. Stappen: een rivier, die blijft stromen….
De langste rivier ter wereld is, al naargelang de bron, de Amazone (6900 km) of de Nijl (6700km)
Stappen kunnen we niet in kilometer uitdrukken, maar wel in jaren. Ooit, begin 1900, gestart door brave zustertjes voor weeskinderen, later voor studenten, om in 1976 erkend te worden door het ministerie van Volksgezondheid. De bijzondere jeugdzorg als sector was geboren. Het is niet de bedoeling de geschiedenis van de bijzondere jeugdzorg op te halen. Wel is het boeiend te zien hoe zaken veranderen, hetzelfde lijken, maar toch weer anders zijn of zich situeren in een andere context. Waar in 1976 mensen ijverden om gespecialiseerde hulp uit te werken voor jonge meisjes in probleemsituaties, staan we nu met een groep mensen klaar om die gespecialiseerde hulp om te vormen naar het gewone en van het gewone het speciale te maken… Het innovatief project dat in Stappen is gestart op 1 september 2017 stuwt ons verder. Nieuwe landschappen duiken op, nieuwe mogelijkheden doen zich voor. Het gaat snel, we moeten overzicht bewaren en in de diepte werken. Alles wat we doen wordt gevat door het innovatief project. Ieder van ons krijgt zijn rol. Zo zal in 2018 iedere medewerker geraakt worden door het innovatief project, iedere functie zal vanuit dat denkkader doorgelicht worden om mee de vernieuwing vorm te geven.
Terug naar onze rivier, niet alleen de lengte is belangrijk maar ook het debiet. Hier is de Amazone de absolute winnaar. Rivieren kunnen heftig zijn, watervallen worden, maar ook heel sloom, breed, traag en zelfs ondergronds gaan. Rivieren kunnen mooi zijn maar blijven, gevaarlijk of niet, onvoorspelbaar in hun kracht. Het belang van de oevers kan niet worden overschat: om af te bakenen, om te begrenzen, om in de goede richting te sturen, … En dat is ook zo voor organisaties: als het teveel is, lukt het niet meer, een veiligheidsgevoel kan ook beklemmend worden, een rivier treedt buiten zijn oevers, creëert diepe meanders, en kan en zal in de loop van de jaren zijn ligging bijsturen.
Het afgelopen jaar van Stappen was in die zin stiller. Na de diepe plons van een waterval, de rust, balans na jaren van woelig water. We gaan er volle kracht tegenaan, we hebben een stevige vaart en krijgen vanuit verschillende hoeken ondersteuning, maar we gaan ook steeds voor nieuwe uitdagingen, ook wij durven al eens buiten onze oevers gaan, …Het blijkt dat grond na overstromingen veel vruchtbaarder is dan voorheen. Hoe verrijkend samenwerken met andere organisaties in een gezond partnerschap kan zijn, hebben we ook het voorbije jaar mogen ervaren. De samenwerking met vzw Lejo en vzw Guidance/patrimonium is hierin tekenend. Ongetwijfeld wordt samenwerken ook dit jaar een rode draad die in wederzijdsheid inspirerend is, maar ook resultaatsgericht.
Wat mij positief stemt is de terugblik op de gesignaleerde noden door de medewerkers. Deze gingen in de richting van evenwicht vinden en rust, kunnen bijleren, verdiepen maar ook relativeren, plezier hebben, speeltijd, enthousiasme, verbinding en authenticiteit. De focus ligt nu opnieuw op de inhoud, op verbeteren, plannen en strategieën uitdenken, opvolging, … maar ook op collegiaal werken en zorg dragen voor elkaar. Streven we er voortdurend naar? Ja. Slagen we daar steeds in? Neen,… Soms komen we in situaties terecht waarin we onmogelijk een goede keuze kunnen maken, alleen de best mogelijke keuze. Belangrijk is dat we in deze situaties ons inlevingsvermogen zo goed mogelijk inzetten en zo moreel oordelen, gebaseerd op een goed ontwikkelde sensitiviteit voor het geluk en leed van anderen, om het met Martha Nussbaum te zeggen.
En de rivier gaat verder. Op het eerste zicht onschuldig kabbelend, niet ingrijpend. Niet onmiddellijk zichtbaar laat hij zijn sporen na, verlegt stenen, schuurt ravijnen middendoor, seconde na seconde, uur na uur, dag na dag, en zo verder. De tijd is een goede bondgenoot van de rivier.
Zo ook met Stappen. Met velen zorgen we elk voortdurend voor kleine beweginkjes. Als we die allemaal samenvoegen zien we een immense evolutie en impact. Dit moeten we koesteren en inzetten. Het is onze kracht voorwaarts.
Tot slot , mijn nieuwjaarswens aan jullie:
Medemensen
Laten we elkaar liefhebben
Wij zijn allen passagiers op een lange reis
Naar hetzelfde doel
(Bing Xin - Vrouwelijke filosofen)
Neen, rivieren keren nooit terug.
Maureen Pollentier
Algemeen coördinator
