KUNNEN PRATEN OVER JE PROBLEMEN IS BELANGRIJK, KUNNEN LACHEN OOK
Een gesprek met Kimberly, die weer bij haar ouders ging wonen.
Wat helpt jongeren en wat niet? We vragen het hen zelf! In deze en volgende nieuwsbrieven praten we over deze vraag met meisjes die Stappen nog niet zo lang geleden hebben verlaten. In de overtuiging dat we veel van hen kunnen leren. In dit nummer het eerste meisje in de rij: Kimberly Merre.
Kimberly, hoe lang ben jij nu weg uit Stappen en wat is er ondertussen gebeurd?
Ik heb in Stappen gewoond tot juni 2016. Daarna ben ik nog een jaar verder begeleid terwijl ik bij mijn ouders woonde. Vorige zomer is de begeleiding afgerond.
Toen ik nog in Stappen woonde, haalde ik mijn diploma secundair onderwijs, richting verzorging. Toen ik thuis ging wonen, begon ik orthopedagogie te studeren, maar dat heb ik na een jaar stopgezet. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik, als ik verder wilde studeren, mijn studies zelf moest betalen. Ik ging tussen school en stages door werken, maar na een tijd werd dat te zwaar en ik besloot om te stoppen en mijn studies later verder te zetten. Dat was een moeilijke beslissing. Maar de opleiding kwam misschien ook te vroeg: sommige situaties tijdens mijn stage waren heel herkenbaar en confronterend. Nadat ik besliste om te stoppen, ben ik niet stil blijven zitten. Ik zat twee weken thuis en dat vond ik verschrikkelijk. Daarna vond ik vakantiewerk en bleef ik verder solliciteren. Half september kreeg ik een vast contract in een rusthuis van het OCMW.
Wat heeft ervoor gezorgd dat jij op een bepaald moment kon zeggen dat je de begeleiding door Stappen niet meer nodig had?
Ik heb dat niet zelf besloten: ik werd 21 jaar, dus het moest. Maar achteraf bekeken had ik de begeleiding niet echt meer nodig. Ik had het vooral moeilijk om Stappen los te laten.
Alles bij elkaar ben ik ongeveer 5 jaar door Stappen begeleid. Ik ben er terecht gekomen toen ik 16 jaar was omdat er thuis agressie was. Het was er niet veilig voor mij. In het begin zag ik het niet zitten om naar Stappen te komen omdat ik niet wist wat er mij te wachten stond. Ik was heel stil en gesloten en ik vertrouwde niemand. Dat was altijd al zo geweest. Maar na een paar maanden begon ik mij thuis te voelen in Stappen. In de volgende jaren ben ik helemaal veranderd. Ik ben veel opener en assertiever geworden.
Wat heeft er bijgedragen aan die verandering?
Het is een heel geleidelijk proces geweest. De gesprekken met de begeleiders zijn zeker belangrijk geweest. De eerste jaren was Céline mijn contextbegeleider. Zij gaf nooit op. Als ik iets niet zag zitten, dan bleef zij aandringen tot ik het toch deed. Zij wist mij te raken. Zij had een zachte kant, maar kon ook hard zijn en dat was wat ik nodig had. Zo heeft ze er bijvoorbeeld voor gezorgd dat ik een assertiviteitstraining ging volgen waar ik leerde hoe ik 'nee' kon zeggen, hoe ik voor mijn mening uit kon komen, enzovoort. Ik moest van Céline de dingen altijd eerst een kans geven voor ik mocht beslissen om niet meer te gaan. Zo ben ik ook een psycholoog beginnen raadplegen. Céline vond dat ik met iemand moest praten buiten Stappen. Dat zag ik eerst ook niet zitten, maar het was een goede psycholoog en na een tijd kon ik bij hem dingen kwijt die ik tegen Céline moeilijk kon zeggen, bijvoorbeeld omdat zij ook gesprekken had met mijn ouders. Naast Céline waren er ook andere begeleiders waar ik veel aan heb gehad. Ik was graag in Stappen. Ik voelde mij er veilig. En, niet onbelangrijk, wat alle begeleiders van Stappen met elkaar gemeen hebben is humor. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik mij hier altijd goed heb geamuseerd. Die humor probeer ik ook te gebruiken in mijn werk met bejaarden.
Humor doet veel met een mens. Ik zou niet zonder kunnen. Kunnen praten over je problemen is belangrijk, maar kunnen lachen ook.
Toen je nog in Stappen verbleef, was het plan dat je daarna alleen zou gaan wonen. Op het laatste moment heb je beslist om toch thuis te gaan wonen. Hoe kwam dat?
Ik was bang voor de eenzaamheid, denk ik. En ik had het gevoel dat ik tijdens de jaren in Stappen iets had gemist. Ik wilde nog een tijdje thuis kunnen zijn. Nu zijn we twee jaar verder en woon ik nog altijd thuis. Het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar ik ben toch blij met de keuze die ik heb gemaakt. Ik werk veel, waardoor ik ik weinig last heb van wat er thuis soms speelt. Anderzijds kan ik op deze manier de verloren jaren een beetje inhalen. De laatste tijd begin ik er weer naar uit te kijken om zelfstandig te worden: voor mijzelf koken, zelf de was doen, … Ik heb wel niet het gevoel dat ik al veel eerder thuis had moeten gaan wonen. We hebben dat een paar keer geprobeerd, maar het ging niet. De tijd was er nog niet rijp voor.
Een belangrijk verschil met de periode dat ik in Stappen woonde, is dat ik nu veel meer mensen zie. Ik spreek iedere dag af met mensen die ik ken: vrienden die ik heb overgehouden aan mijn opleiding, nieuwe collega's die vrienden zijn geworden, …
Zijn er dingen waarvan je achteraf zegt: dat had Stappen misschien anders kunnen aanpakken?
Nee, niet echt. De eerste twee jaar kwamen mijn ouders hier op gesprek. Daarna wilden ze niet meer dat Stappen zich met de opvoeding bemoeide en zijn ze ermee gestopt. Enerzijds was ik daar blij om, want de gezinsgesprekken waren zeer lastig. Anderzijds kwam ik in een moeilijk situatie terecht omdat ik soms boodschappen van Céline moest doorgeven aan mijn ouders. Nu ik weer thuis woon en mijn ouders zien hoe ik ben veranderd, kunnen mijn ouders wel de positieve kanten van Stappen zien.
Een klassieke vraag: welke score zou jij je leven nu geven en wat moet er het volgende jaar gebeuren om dat cijfer omhoog te krijgen?
Ik zou zeggen 7/10. Om daar een 9 van te maken, zou ik volgend jaar willen sparen en dan alleen gaan wonen. Maar ik zou ook op reis willen gaan, dus… Het leven heeft zo veel te bieden!
Tot slot. Humor is belangrijk voor jou. Welke leuke anekdote uit je periode in Stappen zal je altijd bijblijven?
Er zijn er veel. Maar één ervan is zeker toen Gijs mij in de vuilbak voor oud papier had verstopt, de vuilbak op straat zette, daar bleef praten met Janna die op vuilbak leunde, tot ik na 5 minuten tevoorschijn kwam… Janna was er helemaal niet goed van!
Danny Keuppens
Contextbegeleider
