BRIEF VAN EEN ALLEENWONENDE
Die dag was mijn ouderlijke thuis een magazijn en wees ik naar iets okers en zachts.
Mijn zwarte kleerkast was toen al verhuisd.
Eentje met spiegels aan de voorkant.
Sierlijk maar zwaar.
Ik vroeg of ook die dekens mee mochten en mama sputterde:
'Het zijn gordijnen! Geen beddengoed!'
Als ik er heel voorzichtjes mee zou wezen.
We zwierden ze dus in de autokoffer als dekens. (Zachtjes draperen eerder.)
Wanneer vader op bezoek komt, haal ik snel een kookboek van mijn oude pupiter. En wat spinnenweb.
Nooit zal mama weten dat die twee okeren lappen altijd al toga's waren en sojamelk hoort uit de fles.
In de zwarte kleerkast liggen kersenpitten, bloemblaadjes die spontaan droogden en een onafgewerkt kruiswoordraadsel, want geduld ligt er niet meer. Daar woont mijn dubbelganger met de gekke sproeten.
Als mijn tante komt voor thee
- ZELFS DAN -
zit haar haar vol klitten.
Want wat ik ook maar zeg,
Kammen
wil ze nou eenmaal niet.
Marjolein
