ELKAAR LEREN KENNEN VIA EEN OMWEG
Buddy's over hun eerste stappen in Stappen
In oktober 2017 verspreidde Stappen - in het kader van een innovatief project dat jongeren zo veel mogelijk kansen wil bieden om zich te verbinden met anderen – een oproep naar vrijwilligers, buddy's en gastgezinnen. De oproep viel niet in dovemansoren. Het dagbestedingsproject #Maandag wordt ondertussen mee gedragen door vrijwilligers. Binnenkort start het eerste pleeggezin. En daarnaast zijn er een zestal meisjes die een beroep kunnen doen op een buddy die hen ondersteunt bij praktische zaken, die hen een luisterend oor bieden of die gewoon af en toe leuke dingen met hen doet. Zo maakten de jong volwassen moeder Lynn en haar dochtertje Rihanna enkele maanden geleden kennis met de zussen Goedele (44 jaar) en Annelies (37 jaar).
Goedele en Annelies, hoe zijn jullie op het idee gekomen om buddy te worden?
Annelies: Ik geef les. Op school zat er een meisje waarvan de ouders aan het scheiden waren. Zij zag daar heel erg van af. Door omstandigheden kon ik haar echter niet helpen. Toen zag ik de oproep van Stappen op Facebook en dacht ik: misschien kan ik op een andere manier iets doen voor een ander meisje. Dat vertelde ik tegen Goedele…
Goedele: Ik was er al langer over aan het nadenken om zoiets te doen. Ik heb in Stappen gewerkt en geef nu les in de afdeling orthopedagogie van Hogent. Als je al 12 jaar lesgeeft, dreig je soms de voeling met het werkveld te verliezen. Ik was ook bezig met de vraag hoe ik mijn maatschappelijk engagement vorm kon geven. Toen Annelies mij aansprak over de oproep van Stappen, bleek dat we dezelfde behoefte hadden. Uiteindelijk hebben we voorgesteld om samen buddy te zijn. Ik wist niet goed wat de verwachtingen zouden zijn en of ik ze wel zou kunnen inlossen. Doordat Annelies en ik verschillende werkritmes hebben, kunnen we back-up zijn voor elkaar.
Hoe verliep de eerste ontmoeting met Lynn?
Annelies: We hebben Lynn ontmoet op de dag dat ze verhuisde. Wij zouden haar helpen uitpakken. Het eerste contact was niet onwennig, want Lynn herkende mij nog van een theaterworkshop waaraan ze had deelgenomen. Terwijl we zaten te wachten op de aankomst van de camionette hebben we wat gebabbeld en met de baby gespeeld. Lynn toonde me foto's op haar gsm en dat was een aanleiding om over zichzelf te beginnen vertellen.
Goedele: Ik ben iets later aangekomen en was wel wat onzeker. Je weet niet goed wat wel kan en wat niet, bijvoorbeeld ten aanzien van Rihanna. Maar dat liep snel los. De baby is natuurlijk een dankbaar gespreksonderwerp. Het is ook zo'n mooi kindje! Ik ben zelf ook mama, vroeg spontaan naar de bevalling en daar vertelde ze ook graag over. Als iets meer ervaren mama kan je het natuurlijk ook niet laten om wat tips te geven.
De dag na de verhuis ben ik met Lynn naar de winkel gereden om een stofzuiger te gaan kopen. We haalden eerst een vriendin van haar op die met ons meeging. Lynn had mij vooraf gewaarschuwd dat haar vriendin nogal luid was en toen we in de winkel kwamen, bleek dat ook zo te zijn. Maar het was heel leuk om te zien hoe die twee met elkaar omgingen. Dat was voor mij echt even een terugkeer naar mijn periode in
Stappen. Wat ik toen wel heb geleerd, is dat ik meer tijd moet uittrekken voor de afspraken met Lynn.
Annelies: Ja, dat was ook zo toen ik met haar naar de Wasbar ben geweest. Na onze afspraak moest ik nog gaan werken. Toen het voor mij tijd was om te vertrekken, moest de droogkast nog 40 minuten draaien en Lynn wilde absoluut niet alleen daar blijven. Ik wist niet goed hoe ik daarmee moest omgaan, met als gevolg dat ik voor de eerste keer in mijn leven te laat ben gekomen op mijn werk.
Goedele: Dat is een kwestie van aftasten en elkaar beter leren kennen.
Annelies: Ik vond dat bezoekje aan de Wasbar wel heel leuk hoor. En Lynn ook denk ik, want ze postte meteen een foto van haar drankje en haar fancy wafel op Instagram!
Goedele: Tijdens de kerstvakantie hebben we allebei een berichtje gestuurd om af te spreken, maar daar heeft ze niet op gereageerd. Dan denk je wel even: misschien ziet ze het niet zitten. Als dat zo zou zijn, om welke reden dan ook, dan is dat niet erg. Dan zullen daar ongetwijfeld redenen voor zijn. Maar ik hoop wel dat we elkaar de komende maanden iets vaker gaan zien zodat we iets kunnen opbouwen.
Roos is de buddy van de uit Haïti afkomstige Esther, een meisje dat onlangs alleen is gaan wonen en dat orthopedagogie studeert. Toen Esther onlangs na haar examen 'Psychologie' op bezoek kwam in Stappen, liet ze meteen weten dat Roos haar had geholpen voor haar examen en dat het heel erg klikte.
Roos: Het was ook heel leuk om samen aan haar 'Psychologie' te werken. Ze moest een aantal theorieën kunnen toepassen en we hebben samen voorbeelden gezocht. Het ging bijvoorbeeld over interne en externe attributies: als er bij jezelf iets niet lukt, ben je geneigd om dit toe te schrijven aan de situatie; als er bij iemand anders iets niet lukt, ben je geneigd om dit toe te schrijven aan de persoon. Esther was daar helemaal mee weg: ze danst graag en vertelde over wat er allemaal door je hoofd kan gaan als je vriendin eerste wordt in een danswedstrijd en jij tweede. Ik hoop wel dat ze door de hele cursus is geraakt, want zij was er gerust in, maar ik vond dat ze toch nog veel werk had…
Toen je reageerde op de oproep van Stappen, liet je weten dat je graag als vrijwilliger wilde meewerken aan ateliers. Uiteindelijk ben je buddy geworden. Hoe is dat voor jou?
Roos: Dat is helemaal ok. Doordat mijn werksituatie veranderde, waren die ateliers plots minder haalbaar en het is heel fijn dat ik op deze manier mijn engagement toch kan waarmaken. Ik wil op langere termijn graag pleegouder worden en het buddy-schap is voor mij een verkenning in die richting. Maar het is in de eerste plaats gewoon leuk om Esther te leren kennen. We hebben elkaar nu drie keer gezien. Het is altijd heel gezellig en iedere keer ontdek ik andere kwaliteiten bij Esther. De eerste keer werden we aan elkaar voorgesteld door haar contextbegeleider en vond ik het opvallend hoe toegankelijk ze is. De tweede keer had ze Afrikaans gekookt voor mij. Toen viel mij vooral op hoe gastvrij en zorgzaam ze is. Door mij bij het koken te betrekken stelde ze me heel erg op mijn gemak. De derde keer hebben we samen gestudeerd en stond ik versteld van haar inzicht in sociale situaties en haar humor. Dat we niet rechtstreeks met elkaar aan het praten waren, maar via een omweg, de cursus, zorgde ervoor dat de dingen natuurlijker naar boven konden komen en dat ik haar echt heb leren kennen. Toen ik haar voorstelde om na haar examen op restaurant te gaan, zei ze meteen dat ze graag naar de Mosquito Coast wil. Dat ze daar zo spontaan voor uitkwam, was voor mij wel een blijk van vertrouwen. Ik hoop dat ze het ziet zitten om elkaar ook de komende maanden tweewekelijks te zien.
Danny Keuppens
Contextbegeleider
